'bericht uit nieuw-nederland'

De Nor’easter

De eerste nor’easter sneeuw storm dit jaar heeft het landschap bedekt onder een egale laag witte sneeuw van ongeveer 25 centimeter. De wegen zijn stil, hier en daar schuift een op dit weer onberekende Toyota of Nissan weg in de bocht. Alleen de pick-ups en SUVs met de gele sneeuwschuivers op de voorbumper gemonteerd rijden af en aan, maar het is onmogelijk voor de ‘4-wheel drives’ om de sneeuwval bij te houden. Deze sneeuwschuivers zijn doorgaans op contract basis ingehuurde kleine zelfstandigen die nog voor het seizoen goed en wel begonnen is, ingehuurd worden tegen een vaste prijs, sneeuwval of niet. Het is de gok van de vrije markt, een spel dat zowel client als zelfstandige speelt in de hoop dat het geluk van het seizoen aan hun zijde is. Zou er veel sneeuw vallen dit jaar of slechts een paar tientallen centimeters. Een van de twee partijen zal geld moeten bijleggen op het contract, hoe dan ook. Ik heb de logica van dit soort afspraken nooit helemaal begrepen, helaas. Het gevolg is onherroepelijk dat je werk doen inhoudt dat je geld verliest, aangezien de sneeuwschuiver het geld al op voorhand in de zak heeft nog voordat hij een vinger uitgestoken heeft. Dus, bij elke sneeuwval, zakt het lood hem diep in de schoenen, want het betekent verloren tijd die beter besteed had kunnen worden ware het niet die f@#ing sneeuw. Meer vraag naar sneeuwschuivers als gevolg van de vele sneeuw zou het volgende jaar weliswaar hogere prijzen veroorzaken, maar dat zou slechts betekenen dat nog meer pick-up en SUV eigenaren een gele metalen sneeuwschuiver zouden aanschaffen, hetgeen de prijs weer in evenwicht zou brengen, terwijl het twee jaar eropvolgend de prijzen weer lager zouden zijn dan ze nu al waren als gevolg van de vele sneeuwschuivers. Daarentegen is er de op quid pro quo basis werkende sneeuwschuiver, die de eerste sneeuwvlokken met een glimlach tegemoet ziet, die fluitend de sneeuw van de weg veegt en vreugde aan zijn metier beleefd, voor wie lage grijze luchten in de winter liever zijn dan azuurblauwe hemelen in de zomer.

Koffie Cultuur in de VS

Sinds ik in de VS woon ben ik eigenlijk pas echt koffie gaan drinken. Misschien is het een toevallige samenloop van omstandigheden waaruit ik misleidende conclusies trek, maar koffie en Amerika zijn voor mij innig met elkaar verbonden. Weliswaar drinkt de gemiddelde Europeaan meer koffie per hoofd van de bevolking, maar het culturele belang en het effect ervan op de gemiddelde Europeaan lijkt me aanzienlijk kleiner dan op de gemiddelde Amerikaan. Koffie in de VS is immers een culturele obsessie. Bedrijfsketens met duizenden vestigingen zoals Dunkin-Donuts of Starbucks bepalen het straatbeeld. Met name in de ochtend (90% van de koffie in de VS wordt in de ochtenduren geconsumeerd) haasten zich honderden miljoenen witte schuimbekers met vetgedrukte oranje en roze letters over straat, in de ochtendspits of in de trein, drive-ins zijn een laatste stop voor het leger gehelmde en gatatoueerde bouwvakkers op weg naar de bouwplaats, tijdens de lunch duiken mannen strak in het pak de coffeeshops in, studenten hangen van de vroege namiddag tot de late avond in de comfortabele banken van een van de coffeeshops rond de campus om de laatste of de eerste hand te leggen aan een werkstuk, en politieagenten houden zich warm tijdens het bewaken van wegopbrekingen met koffie.

Dit massa-psychose ritueel is er de oorzaak van dat de diepste indruk van Europa die Amerikanen hebben is dat auto’s er geen bekerhouders hebben (hetgeen in de VS is alsof je een auto zonder wielen verkoopt) of dat men er zulke ontzettende kleine kopjes koffie schenkt, zo klein blijkbaar dat mijn schoonvader per definitie altijd 2 koppen koffie bestelde. Het is dan ook mijn stellige overtuiging dat de snel geagiteerde en geobsedeerde aard van de New-England-er te wijten is aan de monstermaten koffie die er gedronken worden. De naam koffie komt niet voor niets van het Arabische ‘qahwa’, dat letterlijk “wat de slaap voorkomt” betekent. De Arabieren kookten sinds de 9e eeuw de koffie bonen in water en dronken het stimulerende extract als alternatief voor alcohol dat voor Moslims verboden is.

Blij dat ik Rij op het Spoor

Vanaf het begin der tijden al herinner ik me de discussie over de verzelfstandiging van de Nederlandse Spoorwegen, en op de een of andere manier lijk ik mij te herinneren dat in die discussie, zoals in alle andere discussies over privatisering overigens, dat er steeds maar weer naar de VS werd gewezen om aan te tonen hoe noodzakelijk die verzelfstandiging wel niet is. Een andere indruk die ik gedurende de loop der tijden heb overgehouden aan de privatisering van de Nederlandse Spoorwegen, is dat het een chaos zoniet een complete mislukking is, en dat het door links wordt gebruikt om aan te tonen dat alle privatiseringen per onmiddelijke ingang moeten worden stilgezet. Het credo nu is niet meer ‘de markt’ maar ‘pas op de plaats’. Voorstanders van privatisering worden ‘markt-fundamentalisten’ genoemd, het management van de NS heet steevast ‘mismanagement’, het befaamde ‘rondje rond de kerk’ beleid was de druppel, kortom ‘crisis op het spoor’. Toen ik naar de VS verhuisde was mijn verwachting dan ook dat ik een volkomen geprivatiseerd openbaar vervoer systeem zou aantreffen zonder de mistwolk van problemen en frustraties die rondom het hele idee van ‘Openbaar Vervoer’ was opgetrokken in Nederland. Dus besloot ik me eens te wagen aan een vergelijking tussen de spoorwegen in de VS en de NS.